Geplaatst op

Praktische handvatten bij de term ‘Veranderen’.

In mijn vorige blog schreef ik over worstelen met je burn-out of herstellen van je burn-out. Het verschil tussen worstelen of herstellen zit ‘em in je manier van denken. Gegeven in dus, dat je moet veranderen op een dieper niveau, op overtuigingsniveau, zodat je gaat leven op een manier die passend(er) is bij jouw lichamelijk, mentale en psychische vermogens. Ik kreeg van verschillende kanten te horen: Veranderen is eng/spannend. Hieronder volgen een paar zienswijzen… misschien herken je jezelf erin.

Enkele voorbeelden:
💃 Ik werd er zelf woest van dat ik hoorde/las dat ik moest veranderen toen ik net in de burn-out zat. HOE dan?? Ik had al zo weinig energie, en dan OOK nog dingen op een andere manier doen? Een beetje ‘uit gaan proberen wat werkt’? Het frustreerde mij echt en ik geloofde ook niet dat dat mij zou helpen.

💃Een klant zei vorige week: Ik vind het eng om te veranderen omdat ik dan niet weet wat voor mens ik word. Nu weet ik hoe dingen uitpakken, als ik ze doe zoals ik ze doe. Het is qua energie niet altijd handig, dat weet ik. Maar toch is het eng om ze anders te doen, want ja… wie zegt er of dat wel werkt?

💃In gesprek met een andere moeder vertelde zij dat ze niet weet wie de ballen op gaat vangen, die zij laat vallen als ze dingen anders gaat doen. Ik vroeg haar wat ze het meest spannend vond aan veranderen. Toen kwam dit antwoord. Ken je dat gevoel, dat je er in sommige taken alleen voor staat? ‘Als ik het niet doe, doet niemand het’ zeg je tegen jezelf. En vaak zijn het dingen die wel ECHT moeten gebeuren.

Gezien deze reacties leek het me handig om een aantal praktische handvatten op een rijtje te zetten. Zo ben ik: Het moet praktisch toepasbaar zijn, anders heb je er geen reet aan. Toch? Is mijn ervaring tenminste. Als je zelf moet gaan bedenken hoe je theorie om moet gaan buigen naar jouw dagelijkse praktijk komt er niks van. Met een gezin heb je namelijk regelmatig niet de tijd om een gedachte af te maken. Dus bij deze wat voorzetjes… Doe er je voordeel mee J

‘Veranderen’… Lekker vaag!
Mijn man doet een HBO-opleiding bedrijfskunde. Een van de vakken die hij heeft gehad heet Verandermanagement. Jaja… Een heel vak. Inclusief tentamen. Op HBO-niveau. Wekenlang. Zijn conclusie: Nu weet je eigenlijk nog steeds net niks. En op de een of andere manier denken wij toch dat ‘we wel even kunnen veranderen’. Zo werkt het dus gewoon niet. Niet omdat het per se moeilijk is, maar omdat het een langdurig proces is. Van vallen, opstaan en weer doorgaan. Verlies je nu de moed? NIET DOEN!! Ik zet ‘veranderen’ alleen even in een realistisch perspectief voor je. Zodat jij het jezelf niet (meer) kwalijk neemt als iets niet in een keer lukt!

Daarbij is de term veranderen ontzettend vaag. WAT wil je veranderen? HOE ga je dat doen? WAT heb je daarvoor nodig en HOE check je het resultaat? Voorbeeld: De halve wereld wil gezonder gaan eten. Zo formuleren zij hun voorgenomen verandering ook: Ik wil gezonder gaan eten. Als ze dan 3 dagen onderweg zijn en een zak chips uit de kast trekken die ook nog leeg gaat, is ‘het’ mislukt. Weg motivatie. Weg voornemen. Hallo frustratie en schuldgevoel.

MAAK HET KLEIN
Zoiets als ‘gezonder gaan eten’ bestaat uit 1000 kleine stapjes. Maak die helder voor jezelf. (Of in ieder geval de eerste 3, de rest komt dan wel) Zelf ben ik begonnen met het drinken van een groot glas lauw water, zodra ik ‘s morgens beneden kwam. Het werkte, want ik had toen een hele lage bloeddruk. Door mijn systeem te vullen met vocht, trok die bloeddruk ook wat bij. Ik merkte dus met een kwartier resultaat. Dat is niet met elk stapje zo. Maar 2,5 liter water drinken op een dag is wel voor elk mens gezond! Ik begon met dit stapje, omdat ik dat zag zitten. Nog voordat ik ermee begon voelde ik: Yess, dit is haalbaar! Dit kan ik volhouden!

Bij voorbaat enthousiast!
En dat moet je hebben. DAN is je voorgenomen stapje klein genoeg. Als je er echt enthousiast over kan worden bij voorbaat, omdat je zeker weet dat dit een haalbare stap is voor jou, in jouw huidige situatie.
Kun je er niet enthousiast over worden? Voelt het vooral als een opgave om die bedachte stap te gaan zetten? Dan beloof ik je nu alvast: Dan ga je het waarschijnlijk niet lang volhouden. Niet omdat jij een loser bent (mocht je dat tegen jezelf vertellen) maar omdat het niet een stap is die past bij jouw proces op dit moment.

Dus…Was jij van plan iets te veranderen? Bedenk dan heel concreet wat je precies wilt veranderen. Voelt dat ALSNOG als een opgave? Bedenk dan een nog kleiner stapje.

Je kunt beter iets mini-kleins doen, en daarmee elke dag een succeservaring opdoen, dan iets groters, en binnen een week afhaken. Omdat het niet voor jou zou werken. Toch?

Veranderen=nieuw=eng
Ons brein werkt nou eenmaal zo, dat we het graag bij het oude vertrouwde laten. Heeft ook een doel, want dat zorgt ervoor dat je geen impulsieve, gevaarlijk, ondoordachte dingen doet. Maar verandering is natuurlijk niet per definitie gevaarlijk. Best lastig dat ons brein dat verschil dan weer niet maakt! Realiseer je dus, dat je allerlei gedachten gaat krijgen die jou afremmen in je verandering. Puur omdat je hoofd en lijf het liever laten zoals het is.

Je moet iets 30 tot 50 keer gedaan hebben, wil je je een beetje comfortabel gaan voelen bij een nieuwe gewoonte. 30 tot 50 keer!

Dat is dus 7 weken lang iets ELKE DAG doen…

Je weet niet hoe het uitpakt, als je iets op een andere manier aanpakt. Vaak wil je iets veranderen omdat je huidige manier van denken of handelen ook niet werkbaar of optimaal is voor je. Maar… je weet wel wat je hebt! Over die drempel mag je dus heen stappen. ‘Van proberen kun je leren’ roepen de kleuters ongeveer de hele dag hier in huis. Ze hebben wel gelijk!

De praktijk
Leg de lat laag… als je voorgaande alinea’s allemaal gelezen hebt, begrijp je waarom. Mini-kleine stapjes helpen je om iets beter vol te houden. Je brein en lijf zullen protesteren, maar die zijn gewoon bang omdat ze niet weten wat de uitkomst is. Ze vertellen niet per se de waarheid, aangezien angst een slechte raadgever is. Dat gezegd hebbende… gaan we nu naar de praktijk.

Ik ga je gewoon wat voorbeelden geven van die kleine stapjes. Zodat je gaat zien wat ik bedoel…
Veranderen betekent namelijk niet dat je een totaal ander mens wordt. Ook niet dat je allerlei ballen moet laten vallen. Maak het in je hoofd niet groter dan het is… wordt het alleen maar moeilijk van! De voorbeelden die ik noem bedenk ik nu niet even. Ze komen uit de praktijk. Uit verhalen van mijn klanten, volgers of uit mijn eigen ervaring.

Daarom weet ik zeker dat ze werken in de praktijk. Anders had je er geen reet aan, weet je nog! De moeite van het uitproberen waard dus!

  • Ga na elk huishoudelijk klusje even zitten en haal een paar keer adem. Stel jezelf de vraag: Hoe staat het ervoor met mijn energie? Dan beslis je of je nog een klusje doet, of dat je even pauze neemt.
  • Kijk naar wat je WEL hebt gedaan op een dag. Tel elke schone luier/opgeruimde vaat/lapje over het een of ander dan eens mee. ‘Ik heb niks gedaan vandaag’ gaat dan niet meer op.
    ‘Ik mag me voldaan voelen, want er is een hoop gebeurt’ is dan beter op z’n plek. (Ja! Gedachten kun je kiezen of corrigeren inderdaad!)
  • Vraag je af waar je ZIN in hebt. En geef jezelf dan ook toestemming om niets te doen, als je nergens zin in hebt, en met je boek op de bank te kruipen. (Ik hoor je al denken: Ja, maar… Dat is dus dat brein, dat denkt dat alles misgaat als je eens afwijkt van wat ‘normaal’ is)
  • ‘Ballen hooghouden’ klinkt best zwaar. 24/7 jongleren. Dat kan geen mens! Door het zo te noemen, maak je dingen dus ook groot voor jezelf. Als je echt teveel doet, moet je misschien tijdelijk stoppen met een of enkele taken. Maar misschien doe je niet teveel, maar maak je het te groot. Dan kun je eens uitrekenen hoeveel tijd per week je kwijt bent aan een bepaalde taak of activiteit. Is dat wat je wil? Prima. Is het teveel? Doe er wat aan.
  • Durf te gaan op de flow van de dag. Alles onder controle willen houden is echt een te hoge lat. Omdat het niet kan. Er gebeurt vaak genoeg iets onverwachts. Zie dat als iets wat bij het leven hoort, en niet als een persoonlijk falen omdat je er geen rekening mee had gehouden. Structuur is goed, het geeft houvast. Maar laat het geen controle worden.
  • Doe klussen in fases. In het begin van mijn burn-out nam ik steeds 10 stuks wasgoed mee naar beneden. Dat was te overzien. (Nu spaar ik gerust 4-5 wassen op en vouw ik alles in 1x. Onee… OOK in 3 of 4 keer, want kinderen. Haha! Aan dit voorbeeld zie je dus ook dat je dingen die je nu anders gaat doen niet altijd zo hoeft te blijven doen!! Je veranderd mee met je energielevel, je levensfase, je gezin)
    Maar ook de badkamer of de woonkamer kan in stukjes. Je kunt beter 3x 10 minuten pauze nemen, dan 1x een uur. Probeer maar uit!
  • Lees de bovenstaande ‘theorie’ nog eens door, over hoe veranderen werkt. Het zal je milder maken voor jezelf. Je gaat jezelf makkelijker wat meer tijd gunnen.

Laat je me weten wat jouw grootste inzicht is uit deze blog wat betreft veranderen?
Vind ik leuk!

💖Arja

Geplaatst op

Ik ben al zo lang bezig met herstellen, moet ik niet gewoon tevreden zijn?

Dit is een reactie die ik regelmatig krijg van volgers of klanten. Sommigen zijn al jaren aan het worstelen met een burn-out. En laat ik meteen duidelijk zijn: Ik heb geen eenduidig antwoord op deze vraag. Ik heb er gedachten over, die ik hier met je deel.

Ik ga er steeds maar vanuit dat deze opmerking komt vanuit een verlangen. Vanuit het verlangen om weer ‘beter’ te zijn. In de zin van ‘niet meer ziek’. Want een burn-out kan je gevangen houden. Er is geen concreet stappenplan naar herstel. Herstelt zijn is niet meetbaar. Het zoeken naar balans, steeds opnieuw ervaren wat wel of niet werkt, op je bek gaan en weer opstaan, iets anders proberen: Het kan je moedeloos maken. En het is veel makkelijker om het dus NIET te doen. Om gewoon te doen zoals je altijd deed. Te blijven denken zoals je altijd deed.

Daar kom je vaak nog ver mee ook! Als je de ergste dip gehad hebt, en je lijf is weer wat hersteld, dan kan je vaak veel weer oppakken zoals je eerder deed. Dan denk je een paar dagen: Ja! Het gaat weer aardig! Ik denk dat ik er nu wel ben. En na die paar dagen knal je je grens weer over en komen je klachten weer terug. Misschien nog wel heftiger. Je bent dan dus aan het worstelen met je burn-out. Je balanceert steeds op het randje tussen wat wel lukt en wat niet meer en je kan nauwelijks van tevoren inschatten hoe de dag uit zal pakken. Maarja, er valt wel mee te leven.

Zolang het zo voortkabbelt voel je misschien ook niet de noodzaak om je burn-out klachten aan te pakken op een dieper niveau. Want ja… welke beerput aan oud zeer trek je dan weer open he? Ten slotte is elke moeder toch ook moe, het hoort er ook gewoon bij met een gezin. Dusja, je kan het wel burn-out noemen, maar misschien is het gewoon iets wat bij jou hoort. Wat bij het moeder-zijn hoort. Hoe langer je zo denkt, en hoe langer de situatie zo is, hoe meer je daadwerkelijk gaat geloven dat het echt zo is.

Mogelijk is dit ook gewoon echt, diep in je hart, jouw waarheid. Je weet dat je alles hebt gedaan om te herstellen en je gelooft echt dat je functioneren op dit moment optimaal is. Dan ben ik de laatste die zegt dat je niet tevreden mag zijn!

Tevreden zijn is trouwens ALTIJD een goed idee. Met een eindresultaat, maar ook met elk kleine stapje vooruitgang dat je boekt in je herstel, of op persoonlijk vlak. Die vooruitgang blijven zien door regelmatig terug te kijken naar waar je vandaan komt maakt je ook een dankbaar mens. En een dankbaar mens is een gelukkiger mens.

Het kan ook zo zijn dat je denkt, wanneer je dit leest: Hmm… heb ik er echt ALLES aan gedaan om me beter te voelen? Weet ik diep van binnen ZEKER dat dit het maximaal haalbare is voor mijn lijf/leven? Als je antwoord ‘nee’ is, geloof je waarschijnlijk diep van binnen dat het echt wel anders kan. Dat er manieren moeten zijn om beter voor jezelf te zorgen, zodat je niet meer op dat randje balanceert. Dat het voor jou ook kan om je weer fit te voelen en zin te hebben in je dagen. Dat je ernaar uitkijkt dat je kinderen uit school komen, omdat zij je lust en je leven zijn.

En nu HOOR ik je denken: MOET IK DAN ALTIJD STREVEN NAAR HET BEST HAALBARE??

Misschien geloof je zelfs, dat het je afhankelijk houdt als je steeds met je eigen beperkingen wordt geconfronteerd. Dan ervaar je steeds dat het leven kwetsbaar en gebroken is. Daardoor heb je ook meer het idee dat je God nodig hebt in je leven. Ik ben dan wel benieuwd naar jouw Bijbelse onderbouwing van die overtuiging. Ik heb die onderbouwing namelijk nog niet kunnen vinden. Vaak is het als je je niet fit voelt juist zo dat je hele dag, je hele leven, om jou draait. Als je niet fit bent, ben je er de hele dag mee bezig hoe je de dag door moet komen. Wat jij nodig hebt en hoe je dat kunt regelen.

Je kan jezelf de vraag stellen waarom het voor jou belangrijk is om je fitter te voelen. Als vrouw en moeder heb ik verantwoordelijkheden. Ik heb een man en kinderen die aandacht, liefde en zorg nodig hebben. Als ik niet fit ben, kan ik hen dat niet optimaal geven. Daarnaast ben ik ook nog dochter, zus en vriendin. Hoe zou ik het dan kunnen verantwoorden als ik er niet alles aan heb gedaan wat in mijn vermogen ligt om me wel fit te voelen? Zorgen voor je lichaam en geest helpt je dus om je andere verantwoordelijkheden beter uit te kunnen voeren. Als je het zo bekijkt is zelfzorg ook bijbels. Zelfs in het gebed ‘Onze Vader’ leert Jezus ons bidden voor ons lichaam.

Dat is ook de kracht van zelfzorg. Zelfzorg is NOOIT een doel op zich. Het is ook geen egoistisch streven. Het is een verantwoordelijkheid, ZODAT je vervolgens voor anderen kunt zorgen. Echt uit kunt delen van liefde en aandacht. Dat je energie hebt om de dingen te doen die op je pad komen.

Moet je dan streven naar het best haalbare? Dat ‘best haalbare’ is ook voor elk mens anders. Je hebt je verantwoordelijkheid te nemen. Volledig en helemaal. En dat betekent vaak ook dat je angsten, of belemmerende gedachten aan de kant moet zetten. Die houden je klein. Die houden verandering en groei tegen. Want zo werkt ons brein nou eenmaal.

Ons brein denkt: Verandering=gevaar!! Wegwezen!! Dus zodra wij beginnen te denken om iets anders aan te gaan pakken, begint ons brein alle mogelijke bezwaren naar voren te brengen, zodat jij NIET veranderd. Wees je daarvan bewust. Je denken kan jou dus gevangen houden. Niet alles wat jij denkt hoeft de waarheid te zijn. Een andere gedachte kan ook waarheid zijn.

En weet je wat de grap is? Daarin zit ook het verschil of jij aan het worstelen bent met je burn-out of dat je aan het herstellen bent van je burn-out. Het verschil daartussen zit in je manier van denken.

Als je worstelt, dan herken je alles wat ik hierboven schreef. Over dat balanceren of het randje. Over dat je niet de noodzaak ervaart je klachten op een diepere laag aan te pakken, maar er wel steeds weer mee geconfronteerd wordt. Worstelen met je burn-out betekent dat je gevangen blijft in je klachten. Er is geen duurzaam herstel. Omdat er ten diepste niets echt veranderd.

Als je wilt herstellen van je burn-out, ben je bereid om in die diepere laag naar jezelf te kijken. Eerlijk te kijken naar hoe jij denkt, wat jij ten diepste gelooft, waar je bang voor bent en waarin je stiekem denkt het beter te weten dan anderen, terwijl je hun advies misschien gewoon eens moet uitproberen. Je wil dan de verantwoordelijkheid nemen om JOUW AANDEEL in je burn-out aan te gaan pakken. Je gelooft dan diep van binnen dat het anders kan. Dat het beter kan. Niet vanuit egoisme, maar omdat je gelooft dat ook jouw eigen houding en handelen hebben bijgedragen aan het burn-out raken en dus ook kunnen bijdragen aan je herstel.

En dat kan eng zijn. Of superspannend. Want je weet ook niet precies hoe het leven uitpakt als jij anders gaat kiezen, beslissen en handelen. Maar je bent wel bereid te ontdekken hoe jij in elkaar zit. Waarin je kunt groeien. Je bent bereid adviezen aan te nemen, in plaats van direct 3 bezwaren op tafel te gooien als je eens een advies krijgt. Je bent ook nieuwsgierig naar dat wat anderen hebben gedaan die verder in hun herstel zijn dan jij. Je bent bereid nieuwe dingen uit te proberen, zodat je daadwerkelijk kunt ervaren wat ze voor jou kunnen doen. Daardoor ga je steeds beter inzien hoe jouw lijf werkt. Wat er voor jouw lijf werkt en wat niet. Je gaat gerichter inzetten op voeding, beweging en rust omdat je bereid was uit te proberen hoe dat voor jou bijdraagt aan een gezonder leven. (Voeding, beweging en rust klinken cliche. Iets wordt een cliche als er een kern van waarheid in zit!)

Daarom zie ik herstellen van een burn-out echt als een her-vorming van je identiteit. Je wordt een ander mens, met andere gewoonten, andere overtuigingen. Je bent bereid te doen wat nodig is om verbetering te boeken. Je wordt ook mild naar je medemens omdat je ontdekt dat het allemaal niet zo simpel en eenvoudig of logisch is in het leven als dat het soms lijkt. En dat inzicht, dat je in gaat zien hoe ingewikkeld je het leven voor jezelf kan maken door NIET te doen wat past bij hoe jij in elkaar zit, maar door te doen ‘zoals het hoort’, dat inzicht brengt je dichter bij hoe jij bedoeld bent. Het maakt je alerter om jouw unieke levenspad te ontdekken.

Dan hoef je niet meer te voldoen aan dat wat anderen kunnen of doen. Je hoeft niet meer te presteren zoals je zus, de buurvrouw of die andere moeder presteert. Je weet wie jij bent, wat jij kunt, waarom je de dingen doet zoals je ze doet. En daar ben je dan oke mee. Omdat dat is wie jij bent. Hele andere manier van denken dan voor je burn-out he? Toen was je er vooral mee bezig wat anderen van je verwachtten. Of je wel voldeed aan hoe het hoort. Of je wel goed genoeg meehielp op school. Dat hoeft je uitgangspunt dus niet te zijn! Je uitgangspunt ben jijzelf. Met jouw karakter, mogelijkheden en voorkeuren. Van daaruit kun jij pas echt kwalitatief bijdragen, omdat jouw bijdragen dan uit je hart komen.

Hoe is het bij jou? Ben jij aan het herstellen van je burn-out, of ben je ermee aan het worstelen?

Wil jij een eerste tip krijgen hoe je worstelen om kunt zetten in herstellen zodat je niet meer gevangen zit in klachten en onzekerheid over hoe je dag gaat zijn? Laat het me even weten (via DM of mail) ik denk graag met je mee!

Liefs, Arja

Geplaatst op

Het lukt gewoon niet, die momentjes voor mezelf!

Van de week hadden we zo’n ochtend dat alles misging. De kinderen konden niet in hun spel komen, ze maakten ruzie om alles. Er ging een beker om van de een, over de puzzel van de ander. (Wat een bende maakt dat, met 50 natte kartonnetjes.) Puzzel kapot dus. Kind boos. En mijn theepauze van dat moment schoot er dus bij in. We gingen naar buiten, maar toen we alle jassen en laarzen aan hadden moest er een naar de wc. Geen seconde rust had ik aan mijn hoofd. Continu schakelen, oplossen, meedenken en bemiddelen. En alles wat je oppert word met veel gemopper en gehuil afgewimpeld. Tijd voor mezelf? Dat lukte echt even niet.

Zulke dagen vragen veel van je als moeder. Enorm veel! Onderschat dat niet. Zeker als je energie toch al wat te wensen overlaat, dan zuigen al die incidentjes je letterlijk leeg. Dat herken je misschien, dat het op een gegeven moment voelt alsof je tong op je tenen hangt en je hoofd op ontploffen staat terwijl het nog maar 9:45u in de ochtend is. Hoe ga je daar dan mee om? Hoe reageer je, of wat kan je doen om toch jezelf niet echt voorbij te lopen?

Ik ging proberen om dat in een post te zetten, maar dat werd te lang. Dus daarom maakte ik er maar een blog over. Kan ik bepaalde punten net wat beter toelichten. Ik ga dus niet uitleggen hoe je dit soort dagen kunt voorkomen, of wat je de volgende keer beter van tevoren anders kunt aanpakken. Nee, life happens. Het gebeurt gewoon wel eens dat je dag zo loopt. Bij iedere moeder (mocht dat een troost zijn: bij deze;))
Ik neem je mee in wat er op zo’n moment gebeurt; in jou en in je gezin. En laat je zien hoe jij daar invloed op kunt hebben, zodat de sfeer en jouw stemming ten goede veranderen.

Misschien raak je in zo’n situatie wel gefrustreerd. De ene ruzie is nog niet opgelost, of er wordt alweer een volgend probleem gemaakt. Zo kom je nergens aan toe! Of je wordt boos. Op je kinderen, op jezelf. Wat een nare dag, alles gaat mis! Je zit zo IN de situatie dat je er geen grip meer op hebt. Je wilt nog zoveel doen, maar op deze manier kom je nergens aan toe. 40 keer per dag moet je hetzelfde uitleggen, of eindeloos waarschuwen. En eerlijk? Ik voel me op zo’n dag ‘het knechtje’. Alleen maar klaarstaan voor de behoeften van anderen, zonder zelf even op adem te kunnen komen.

Ik weet inmiddels: Op het moment dat ik me een knechtje voel, wordt het tijd voor actie! Want ik wil niet op die manier het moeder-zijn ervaren. Ik hoef me ook niet zo te voelen. Daar ben ik zelf bij. Als ik het moeder-zijn zo ervaar, betekent dat dat er over mijn grenzen wordt gegaan. Dat ik overprikkeld ben, en dat het dus aan mij is om daar iets aan te doen. Ik ben tenslotte de volwassene. Ik ben dan boos, geïrriteerd of ontevreden. Dat wil ik niet zijn. Ik heb daar zelf verantwoordelijkheid in te nemen. Het ‘knechtjes gevoel’, de geïrriteerdheid of de boosheid zijn voor mij dus signalen dat ik bij moet sturen. Bijsturen op mijn grenzen. Bijsturen in mijn dagplanning en bijsturen in mijn gedrag en houding naar mijn kinderen en naar mezelf. Weet jij met welke signalen jouw lijf aangeeft dat je bij mag sturen?

Deze hangt in mijn keuken!

Maargoed, tijd voor actie dus. Welke actie? Meestal ga ik iets doen wat ons allemaal goed doet. Elk gezin heeft wel activiteiten die je allemaal leuk vind, of waar je altijd wel voor te porren bent. Dat is in ons geval buiten een eind lopen, of lekker voorlezen onder een kleedje op de bank. Niet dat we daar dan opeens zin in hebben, nee, ik geef mezelf dan een mentale schop onder m’n kont om dat echt even te gaan doen. Omdat ik weet dat het resultaat positief is.

Maar, zoiets doen helpt alleen als ik OOK mijn gedachten aanpak. Wat jij denkt, bepaald voor een enorm deel hoe jij je voelt. En hoe jij je voelt, zo gedragen je kinderen zich vaak. Het lijkt dus niet alleen zo, dat je kinderen verveelder of hangeriger zijn als jij je toch al niet fit voelt. Het IS echt zo!

Dus. Heb je eens zo’n dag, dan is dat gewoon het leven. Overkomt de beste. En je hebt het daar voor die dag mee te doen. Hoe kun je dat nou makkelijker accepteren? Meegaan in de ‘flow’ van het moment? En er uiteindelijk het beste van maken voor jezelf en je gezin?

Drie dingen.
1. Pas je verwachtingen aan. Wat waren je verwachtingen van de dag? Van het moment? Had je plannen? Wilde je dingen in huis doen, of iets afronden voor je werk? En frustreert het je dat je continu wordt onderbroken? En wat waren dan je verwachtingen van je kinderen? Dat ze de hele morgen zonder ruzie zouden spelen? Dat ze tijdens het buitenspelen in ieder geval niet van hun fiets zouden vallen, en huilend binnen komen rollen terwijl jij aan de telefoon bent? Is zoiets reëel?

Verwachtingen zijn er vaak onbewust. Die hebben we vaak ook zonder rekening te houden met het totale plaatje. Zonder je te realiseren dat er kinderen rondlopen, terwijl jij van plan was de keuken te poetsen in een uurtje, om maar wat te noemen. Dat lukt dan niet. Pas die verwachtingen dus aan. Als je jezelf toestemming geeft dat het prima is als je vandaag alleen maar de zorg voor je kinderen doet, zul je je opgelucht voelen. (en elk schone deurtje in de keuken is dan mooi meegenomen!)

Er zijn altijd dingen die echt vandaag of NU moeten gebeuren. Probeer dat dan goed voor te bereiden of in te dekken. Dat jij gaat bellen, als je kinderen een filmpje kijken bijvoorbeeld.

2. Gedachten kun je kiezen. ‘Alles gaat mis vandaag!’ ‘Ik kom ook nergens aan toe zo!’ zijn gedachten die jou NIET gaan helpen om een fijne dag te krijgen. Wat je denkt, bepaald voor een enorm deel hoe jij je voelt, zagen we eerder in de blog al. Kies dus wat je wilt denken over de dag. Misschien klinkt dit heel ‘gemaakt’ voor je. Dat snap ik. Probeer het eens, en ervaar hoe het werkt voor jou. Dat kan in ieder geval nooit kwaad.

Bedenk wat echt belangrijk voor je is. Vind je het belangrijk om blije kinderen te hebben, en tijd met hen door te brengen? Of werk je liever aan je to-do lijstje voor die dag?

3. Verwerken. Het was een pittige dag voor je. Je hebt nauwelijks tot geen tijd voor jezelf gehad. Je moest door, want je bent moeder. Je kinderen hebben zorg nodig. Het is je gelukt om uit de negativiteit te komen, door iets leuks te gaan doen en je gedachten te sturen. Dat scheelde, want het gevoel dat je energie wegsijpelde werd minder (of niet!).

Maar… de intensieve dag heeft impact gehad op jou. Je energielevel is gedaald, en het kost tijd en rust om dat weer op peil te krijgen. Ook dat moet je niet onderschatten. Na zo’n dag is het handig om voor jezelf te bedenken wat jij nodig hebt om het tekort aan energie weer aan te vullen in de komende dagen. Dat kan van alles zijn. Verschilt natuurlijk ook hoe je in je vel zit. Of je echt een burn-out hebt, of dat je minder diep zit maar wel flink last kan hebben van deze overbelastende dag.  Misschien heb je helemaal geen stressklachten, maar wel af en toe zo’n pittige dag. Dan is de hersteltijd minder lang, maar je mag hem wel nemen!

Je kunt jezelf voornemen om de komende 2 dagen alleen het hoognodige in huis te doen. En tijd te nemen voor een middagdutje of een uurtje met je boek op de bank. Je kunt overleggen met je man of hij iets kan betekenen. Je kunt misschien creatief zijn met het eten, en makkelijk of voor 2 dagen eten klaarmaken. Wat het ook is: Kijk niet alleen maar naar de witte of volgeschreven regels in je agenda. Bekijk je planning, en voel in je lijf of je ertegenop ziet, of dat je zin hebt in die dag. Dat mag je richtlijn zijn. Zie je tegen de dag op als je naar je planning kijkt? Wat kun je dan doen, zodat dat opzien verminderd of weggaat? (En ja! Dat is soms iemand teleurstellen omdat je een bezoekje af moet zeggen.)

Vind je het lastig om voor jezelf te bepalen wat een goede planning is? Of weet je niet hoe je aanpassingen kunt maken en ruimte kunt creëren voor eigen herstel? Via het contactformulier kun je je vraag aan mij stellen. Ik denk dan met je mee!

Stel hier je vraag!

Liefs, Arja

Geplaatst op

Hoe je jouw moeder-meisjesdroom meer kan leven

Het gevoel van continu ‘aan’ staan is voor veel moeders een bekend gevoel. De hele dag door gebeurt er van alles en als moeder in een gezin met (kleine) kinderen, ben jij vaak degene die erbij wordt betrokken om iets te regelen of recht te trekken. En dat niet alleen! Je bent als moeder veelal ook gericht op de behoeften van je kinderen. Moet peuter een dutje doen vanmiddag of kan het een keertje zonder? Kind is zo obstinaat, zou er iets voorgevallen zijn op school? Baby is zo onrustig, zie je misschien iets over het hoofd? Dat schakelen tussen al die verschillende behoeften vraagt enorm veel van je hoofd en is dus ook een oorzaak van die continue staat van paraatheid.

Dat ‘aan staan’ houdt voor verschillende moeders ook weer iets anders in. De een vertaalt het als ‘gejaagdheid’. Een ander ervaart het meer als een gevoel van onrust. Zeker als je, naast het moeder zijn, nog allerlei andere taken te doen hebt is de kans groot dat je dit gevoel regelmatig, zo niet continu in je lijf voelt. Misschien is het inmiddels zo ingeburgerd in je leven, dat het voor je gevoel gewoon bij het moeder-zijn hoort. En dat zou ik oprecht jammer vinden! Want toen je als meisje nadacht over hoe het zou zijn om moeder te zijn, hoe zag dat er dan in je gedachten uit? Een gestrest leven? Amper energie om je kinderen te corrigeren of (1 op 1) echt even aandacht te geven? Of zag je jezelf meer als liefdevolle moeder, die tijd en aandacht had voor haar kinderen? Die geduld had met peuterbuien en de humor in zag van boevenstreken? Die de tijd nam om in de lentezon een rondje te wandelen en lekker vaak naar de speeltuin of kinderboerderij te gaan?

En nu weet ik wel dat je meisjesdroom waarschijnlijk niet volledig representatief is voor de realiteit. ‘Het leven’ brengt vanzelf vaak genoeg dingen op je pad, waar je als kind geen idee van had. Daardoor raak je ook makkelijk die gedachten kwijt, over hoe jij de dingen voor je zag. Maar het beeld dat je als kind had van je rol als ouder, zegt wel iets over jouw verlangen. Over hoe je zou willen zijn. Over wat jij je kinderen mee wilt geven, en welk voorbeeld je voor hen wilt zijn. Misschien zijn er dingen van je eigen ouders, die jij als kind lastig vond en heb je je vroeger voorgenomen om dat in ieder geval anders aan te pakken! En hoe gaat dat nu? Lukt je dat?

Voordat ik burn-out raakte was dit gevoel van ‘aan staan’ continu aanwezig. Ik voelde me opgejaagd. Kreeg voor mijn gevoel niks voor elkaar, terwijl ik zoveel wilde doen. Was veel vaker kortaf naar mijn kinderen dan ik zou willen. Daardoor vond ik mezelf als moeder tekort schieten. Ik kon niet eens zorgeloos genieten van mijn kleintjes, omdat ik in mijn hoofd druk was met van alles en nog wat. Taken in huis, hoe ik vond dat ik zou moeten zijn of doen. En dat ik daar in gedachten mee bezig was nam ik mezelf dan weer kwalijk, omdat het ten koste ging van ontspannen en genieten met mijn kinderen.

Mijn agenda stroomde ook als vanzelf vol met allerlei afspraken. Ik ging zelf akkoord met die afspraken, en toch voelde het alsof ik geleefd werd. Als ik ja of nee zei tegen een afspraak keek ik puur naar de lege regels in mijn agenda. Op basis daarvan besliste ik of een afspraak paste in de planning, zonder er bewust mee bezig te zijn of de afspraak wel uit kwam. Ik bedoel daarmee dat ik er niet bij stilstond welke impact een afspraak had op mijn dag. Of op het humeur van mijn kinderen. Van visite worden mijn kinderen bijvoorbeeld heel moe. Als ik dat op een ochtend deed, moest ik niet smiddags ook nog boodschappen hoeven doen bijvoorbeeld. Want daar had ik zelf de energie niet voor, omdat de zorg voor 2 vermoeide kinderen al ingewikkeld genoeg was.

Omdat ik meer aan het overleven was, kon ik niet overzien hoe ik dingen anders aan kon pakken. Nu is dat wel anders! Wat dit betreft is mijn burn-out een soort resetknop geweest. In het begin was mijn agenda namelijk leeg, omdat ik nergens energie voor had. Nieuwe start dus. Ik besloot toen: Als ik het NU niet goed aanpak, en NU niet ga plannen zoals haalbaar is voor mij en hoe ik als voorbeeld voor mijn kinderen wil zijn, dan gaat het me nooit meer lukken. Ik had de tijd en de rust gehad om stil te staan bij mijn grenzen. Te bedenken, te voelen, en te besluiten hoe ik mijn agenda in wilde delen en mijn planning vorm wilde geven. Dat ben ik dus ook gaan doen. Heel bewust. Tot op de dag van vandaag. Ik wilde niet meer geleefd worden. Ik wilde niet meer een agenda hebben waar ik gestresst van werd als ik hem open sloeg. Ik wilde durven kiezen voor activiteiten die mij goed doen. En ik wilde NEE durven zeggen tegen mensen die met een voorstel kwamen voor een afspraak op een dag of tijd die mij niet uitkwam.

Hoe ik dat heb geleerd? Door voor mezelf te bepalen waar mijn grenzen liggen. Ik ben er ZO van overtuigd dat het kennen van je grenzen echt ‘key’ is voor een leven waarin je meer rust ervaart en meer de vrouw en moeder kunt zijn die je graag wilt. Als je grenzen kent, weet je namelijk ook wat jij belangrijk vind. Waar je blij van wordt. Wat jou veel energie kost. En welke keuzes je te maken hebt om het leuk te houden in je gezin. Ik ervaar dat elke dag. Door bijvoorbeeld naast elkaar te houden wat ik allemaal WIL en welke MOGELIJKHEDEN ik heb op een dag. Door dat in elkaar te passen kan ik het veel makkelijker accepteren dat ik niet alles heb gedaan wat ik wilde. Mijn lijstje ‘wat ik wil’ past namelijk meestal niet eens in 48 uur. Laat staan in 24-7 uur slaap=17 uur…

Omdat ik toen, in de burn-out, heb besloten niet meer geleefd te willen worden, heb ik nu een planning die past bij mij. Bij ons gezin. Ik durf te kiezen voor wat ik belangrijk vind, maar ook een tegenvoorstel te doen aan een ander in plaats van mij altijd te schikken naar de plannen van de ander. En wat een bevrijding is dat! Misschien vind je dat een overdreven woord, maar het voelt zoveel lichter om jezelf gewoon die toestemming te geven. Die toestemming om je eigen plannen te maken, je eigen voorstellen te doen waar jouw gezin het beter op doet. Waar jouw energie minder door opgeslorpt wordt. En andere mensen? Die staan prima open voor jouw plannen. En zo niet, dan hoor je ze wel!

Door dit leerproces van afgelopen jaren groeide bij mij het idee om deze kennis te delen met andere moeders. Soms zit je gewoon vast in het leven van alledag en overzie je niet hoe je bepaalde dingen anders aan kan pakken, terwijl je wel baalt van bepaalde dingen en je ze dolgraag anders zou willen doen. Een duwtje in de goede richting kan dan fijn zijn! Wil jij ook dat duwtje hebben zodat je meer de moeder uit je meisjesdroom kan zijn? Deze kennis heb ik gebundeld in de training Grenzen (H)erkennen. Op de homepage van mijn website kun je precies lezen waar deze cursus jouw bij kan helpen.